W sobotni poranek 13 sierpnia pątnicy 39. Pieszej Pielgrzymki z Rzeszowa do Częstochowy stanęli u podnóża Jasnej Góry. Ponad 1400 uczestników w ciągu 10 dni przeszło 300 km. Najmłodszy pielgrzym miał 2 miesiące, a najstarszy 82 lata. W drodze towarzyszyło im hasło „Zanurzeni w Miłosierdziu”. Zgodnie z wieloletnią tradycją pątników prowadził bp Edward Białogłowski. U celu wędrówki, na placu przed Szczytem na pątników oczekiwał biskup ordynariusz Jan Wątroba. Po oficjalnym powitaniu u stóp jasnogórskiego klasztoru, kilka chwil później pokłonili się Czarnej Madonnie, do której wędrowali w słońcu i deszczu. Były łzy wzruszenia i radości oraz pierwsze podsumowania tego, co wydarzyło się podczas rekolekcji w drodze.

Bp Edward Białogłowski

Każda pielgrzymka jest inna i wyjątkowa. Cieszę się, że udało nam się w tej dużej grupie wejść w głębszą rzeczywistość takiej wędrówki. To nie tylko śpiew i radość czy fajni ludzie. To przede wszystkim intencja, trud, samozaparcie, krzyż. Te treści mocno korespondowały z zawołaniem „Zanurzeni w Miłosierdziu”, które można było realizować nie tylko duchowo, ale i praktycznie podczas pielgrzymowania. Trzeba podkreślić ogromną życzliwość i mieszkańców, którzy w różnoraki sposób gościli pielgrzymów. To jedna z form budowania wspólnoty Kościoła i za to budowanie zarówno gospodarzom, jak i pielgrzymom, którzy nieśli swoje świadectwo wiary, trzeba dziękować.

Ks. Władysław Jagustyn, ojciec duchowny pielgrzymki

Przygotowaliśmy program pielgrzymowania oparty na haśle „Zanurzeni w Miłosierdziu” i cieszymy się, że trafił w potrzeby duchowe i serca pielgrzymów. Konferencje oparte na przypowieściach ewangelicznych, przybliżenie postaci, które są apostołami Miłosierdzia, przeżywanie nowenny, śpiew Godzinek czy udział w codziennej Eucharystii – te wszystkie praktyki przypominały nie tylko o sensie pielgrzymowania, ale uczyły postawy chrześcijanina i zapraszały do dawania świadectwa.

Ks. Tomasz Mytych, przewodnik grupy św. Kazimierza

Pielgrzymka nie kończy się wraz z dotarciem na Jasną Górę. To większa i głębsza rzeczywistość, która powinna żyć w pielgrzymach cały rok. Po zaczerpnięciu siły, po którą przyszliśmy do Matki Bożej, ponownie zakładamy buty pielgrzyma, by w swoich środowiskach, szkole czy miejscu pracy żyć tym, co zyskaliśmy podczas 10 dni wędrówki. Na brak przeżyć duchowych, nie możemy narzekać, niewątpliwie było wiele okazji do tego, by zastanowić się nad sobą, swoim życiem, postawą, relacjami z ludźmi. Teraz czas działać. Przypominać o tym i pomagać w tym będzie wspólnota grupowa, która zaprasza na cykliczne spotkania w ciągu roku.

Kinga

Trud, obolałe nogi, zmęczenie – to pierwsze słowa, które kojarzą mi się z pielgrzymką. Ale to bardzo dobrze, bo dzięki temu mogłam po raz pierwszy w życiu poczuć to, co czuł Jezus idąc drogą krzyżową. Raz palące słońce, raz zimo i deszcz, ale także przez te znaki uczyliśmy się odnajdywać Boga, który nas kocha: zawsze i bezinteresownie. Doświadczaliśmy też Miłosierdzia Boga, który działa przez ludzi: kubek wody, poniesiony plecak, uśmiech, przyjęcie na nocleg. To gesty, których zwykle nie dostrzegamy w życiu. Chcę, by to wszystko trwało i o to między innymi proszę Matkę Bożą.

Basia

To była pielgrzymka przygotowująca do nowego etapu mojego życia. W przyszłym roku wychodzę za mąż za chłopaka, którego kilka lat temu poznałam właśnie na pielgrzymce. Szliśmy w tej samej intencji i o to modliliśmy się przed wizerunkiem Matki. Może dlatego bardziej niż zwykle obserwowalnym pielgrzymkowe małżeństwa i rodziny z dziećmi, które mimo trudu czy niedogodności epatowały miłością i radością, pokazując, że pielgrzymi szlak uczy jak wędrować w życiu, a nad wszystkim czuwa Matka Boża.

Joanna

Dla mnie był to powrót na pielgrzymi szlak. Po raz pierwszy byłam na pielgrzymce 28 lat temu podziękować za maturę. Powrót nie był łatwy, bo przeszkody się piętrzyły: odległość, bo mieszkamy we Francji, brak urlopu, wątpliwości, czy dojdę. Zmobilizowała mnie córka, która wracała do moich pielgrzymkowych opowieści sprzed lat. To był cudowny czas, zabierzemy ze sobą ogromną polską wiarę, świadectwo i zaangażowanie i entuzjazm młodych ludzi, którego na próżno szukać tam, gdzie mieszkamy. Już dziś obiecujemy, że wrócimy na szlak za rok.

Marian

Być może to już moja ostatnia pielgrzymka, bo i wiek, i zdrowie coraz mniej odporne na trudy wędrowania. Tym bardziej przeżywałem każdy krok, każdą modlitwę, każde wydarzenie, każdego człowieka. Nie zapomnę chyba najpiękniejszego w historii mojego pielgrzymowania hasła „Zanurzeni w Miłosierdziu”. Pozwoliło mi jeszcze bardziej przylgnąć do Boga, ale też zauważyć człowieka, przez którego przemawia. Wielkie dzięki za ten czas, za to że codziennie mogłem nieść intencje moich bliskich i je omadlać. Dziś jest Jasna Góra, Czarna Panienka, są i łzy, wzruszenie, podziękowanie i prośby. Jest ogromna radość i dziękczynienie za te rekolekcje w drodze.