Tradycja głosi, że 2 stycznia 40 r. Matka Boża objawiła się apostołowi Jakubowi podczas jego pobytu na Półwyspie Iberyjskim i prosiła, aby zbudować świątynię na Jej cześć w miejscu, gdzie stoi dzisiaj Bazylika Matki Bożej na Kolumnie (Nuestra Señora del Pilar) w Saragossie. Pierwsze historycznie udokumentowane wiadomości o objawieniu maryjnym pochodzą natomiast od Grzegorza z Nyssy (335-92): pisze on o innym greckim biskupie – Grzegorzu Uzdrowicielu, któremu w 231 r. miała ukazać się Matka Boża. Od początku chrześcijaństwa Madonna objawiła się niezliczenie wiele razy – jeden z najwybitniejszych mariologów ks. René Laurentin wymienia ponad 2 tys. Jej nadzwyczajnych interwencji, przy czym należy podkreślić, że Kościół uznał oficjalnie tylko 15 z nich. Oto ich wykaz w porządku chronologicznym i z nazwiskami widzących: Laus (Francja), 1664 – 1718 r., Benoîte Rencurel; Rzym (Włochy), 1842 r., Alphonse Ratisbonne; La Salette (Francja), 1846 r., Massimino Giraud i Melania Calvat; Lourdes (Francja), 1858 r., Bernadetta Soubirous; Champion (Usa), 1859 r., Adèle Brisé; Pontmain (Francja), 1871 r., Eugène i Joseph Barbedette oraz François Richer i Jeanne Lebossé; Gietrzwałd (Polska), 1877 r., Justyna Szafryńska i Barbara Samulowska; Knock (Irlandia), 1879 r., Margaret Beirne i inne osoby; Fatima (Portugalia), 1917 r., Lucia Dos Santos, Francesco i Giacinta Marto; Beauraing (Belgia), 1932 r., Fernande, Gilberte i Albert Voisin, Andrée i Gilberte Degeimbre; Banneux (Belgia), 1933 r., Mariette Béco; Amsterdam (Holandia), 1945-59 r., Ida Peerdeman; Akita (Japonia), 1973-81 r., Agnes Sasagawa; Betania (Wenezuela), 1976-88 r., Maria Esperanza Medrano de Bianchini; Kibeho (Rwanda), 1981-86 r., Alphonsine Mumureke, Nathalie Mukamazimpaka i Marie-Claire Mukangango.

Co to znaczy, że objawienia zostały uznane oficjalnie? Są to objawienia, co do których Kościół wypowiedział się pozytywnie przez odpowiednie dekrety. O. Ubodi wyjaśnia: – To biskup ma obowiązek zbadać dany przypadek i podjąć odpowiednie działania. Konferencja episkopatu lub Stolica Apostolska mogą interweniować tylko wtedy, gdy wyraźnie zażąda tego biskup ordynariusz. I kontynuuje: – Przewidziane są trzy oceny domniemanych objawień: „constat de non supernaturalitate” znaczy, że objawienie nie ma charakteru nadprzyrodzonego; „non constat de supernaturalitate” – ta formuła dotyczy przypadków, gdy nie mamy wystarczających elementów, aby ustalić, czy mamy do czynienia ze zjawiskiem nadprzyrodzonym, i musi zostać ono pogłębione; „constat de supernaturalitate” – jeżeli stwierdza się, że chodzi o zjawisko nadprzyrodzone.

Pytam o. Ubodiego o konkretny przypadek Civitavecchia, którym zajmował się osobiście z polecenia bp. Girolama Grilla. – Bp Grillo – przypomina mój rozmówca – uczynił znaczące gesty, takie jak wydanie dekretu o budowie w dzielnicy Pantano sanktuarium Matki Bożej, która płakała w Civitavecchia, oraz ukoronowanie Jej figurki, dlatego możemy powiedzieć, że w pewnym sensie objawienia zostały uznane przez właściwą władzę kościelną, chociaż biskup nie wydał żadnego oficjalnego dokumentu.

Wiadomo, że przypadkiem płaczącej figurki w Civitavecchia i związanych z nią objawień maryjnych zajmowano się także w Watykanie, ale – jak przypomina o. Flavio – nigdy nie wypowiedziano się oficjalnie na ten temat, a nieoficjalnie mówi się, że ocena miałaby być „non constat de supernaturalitate”, co znaczy, że sprawa jest do dalszego zbadania. To nie przeszkadza w rozwijaniu kultu Matki Bożej w Civitavecchia.